Het leven is een voortdurend proces waarin alles zich ontvouwt en ontwikkelt en op natuurlijke wijze in haar eigen tempo naar haar bestemming groeit. Alles is ieder ogenblik nieuw.

Het is rustgevend om zó naar je eigen leven te kijken. Of het nu je privéleven of werkzame leven betreft, het relativeert enorm om alles wat er gebeurt als natuurlijk proces te nemen. Met ieder moment nieuwe mogelijkheden en kansen.

Zeker kun je heel veel doen om het proces te beinvloeden en te controleren. Je kunt heldere keuzes maken in waar je aan meewerkt. Met wie je vriendschap onderhoudt. Met wie je samenwerkt. Welke acties je onderneemt. Hoe je jezelf presenteert. Hoe je je bedrijf vormgeeft. Hoe je omgaat met wat je overkomt. Daarin kun je kiezen en in die zin kun je bijsturen. Je kunt jezelf iedere keer afvragen; Als ik hiervoor kies, maakt dit mij sterker of maakt dit mij zwakker?

Het heeft weinig zin om met de krachtige onderliggende levenstroom te vechten of er tegenin te gaan. Dat kun je wel een tijdje volhouden, maar er zal een moment komen dat de wilskracht breekt en de rivier van het leven je weer meeneemt in de richting die het stroomt.

Als je met de stroom van het leven meedrijft en niet vecht met de feiten van het leven, kun je in de overgave aan de stroom ervaren dat je gedragen wordt. Dat het leven vóór je is en niet tegen je. Dat er altijd hulp is, meestal vanuit onverwachte hoek. Dat je niet alleen bent. Dat je in de richting van je bestemming wordt geleid. 

Voor mij is dat een hoopgevende en ontspannende ervaring. Het zet al mijn eigen pogingen om te construeren, te regelen, te controleren, te manipuleren, in een ander perspectief. Het perspectief van het grote geheel, waar ik deel van uitmaak. Het nodigt me uit tot overgave aan het leven, aan wat NU aan de orde is en laat me de betrekkelijkheid van alles inzien, de beperktheid van mijn rol. Dat maakt ook weer in één beweging bescheiden.  

Jacqueline de Weerd

Alles wat waar is, kan zachtjes zijn.

Zachtjes rijpen de vruchten.

Bladeren vallen in stilte.

Stom bedekt sneeuw ze, kalm vriest het meer dicht –

dood komt als slaap.

Bevruchting is zwijgend.

Zonnelicht schreeuwt niet.

Niemand hoort het als de sneeuw verdwijnt.

Al het gras komt uit de aarde – stom.

Als bloesems opengaan, davert het niet.

Alles wat waar is, kan zachtjes zijn. Voor ons oor.

Geen mens kan horen wat de uil hoort.

Heinz Kahlau