Het is nog koud, al weer wat langer licht.
De groeikracht komt weer bovengronds.
Vogels beginnen schuchter te fluiten.
Voorzichtig nog, wat onwennig klinken hun eerste tonen.
Bollen barsten open in een levenslied,
de sappen duwen de stengels naar boven.
Pril en flexibel, jong en fris groen
komen ze omhoog vanuit een diepe buiging.
Ze richten zich op, keren zich naar de warmte
van de tere lentezon.
Twijgen storten zich uit aan de stam
met levenslustige moed.
Loten ontspruiten aan de stronk
met vernieuwd elan.
Op het kale hout
worden bloesemknoppen geboren.
Ze trotseren rijp en sneeuw.
Ze laten zichzelf volledig zien,
onbeschaamd, onbelemmerd.
Open en kwetsbaar
gaan ze op in het Licht.
Hun bloei is een ode aan de liefde,
een uiting van diepe dankbaarheid.
Ze kunnen niet anders
Zo zijn ze gewoon

Jacqueline de Weerd