Een aantal jaren terug kreeg ik een bronzen beeldje van een gezicht dat als het ware door een masker heen breekt. Deze associaties had ik er toen bij.

Ik zie in dit beeldje heel duidelijk een psychologisch stervensproces en in één beweging een geboorte. En ik zie in dit beeldje de verdeeldheid die in ieder mens is.

Zoals een graankorrel moet sterven vóórdat er een nieuwe korenaar uit kan groeien, zó is dat ook bij de mens. De oude mens, het ‘oude ik’ moet eerst sterven, vóórdat er ruimte is in de mens om opnieuw geboren te worden en Gods diepe liefde toe te kunnen laten. Dóór de dood heen opnieuw fris, onschuldig, jong en vrij léven.

Een wond krijgt eerst een korst. Pas als de korst loslaat, zien wij een nieuwe, tere, zachte en jonge huid. Zó is het ook met de innerlijke mens. Als wij pijn geleden hebben of als wij gekwetst zijn, mogen wij eerst de harde korst van beschuldiging, verongelijktheid, boosheid en vergeldingsdrang losweken, voordat wij als nieuwgeboren mensen kunnen vergeven met een jong en mild hart, dat doorstroomd is van liefde. En waarmee wij in staat zijn in ieder mens onszelf te herkennen en hem/haar als zodanig lief te hebben.

Als een struik teruggesnoeid is, ziet de stronk er verminkt en kaal uit. Tòch groeien er nieuwe takken en knoppen. En het volgende seizoen heeft de struik zelfs meer blad en méér bloemknoppen dan wanneer de struik niet gesnoeid zou zijn. Zó is het ook met de mens. Wij mogen onze takken van gehechtheid aan status, macht, bezit, kennis, functie, traditie, systemen, methodes, intellect, ideeën, gedachten en idealen rigoureus snoeien. Pas als we onze geest ontdoen van het bekende kunnen we werkelijk veranderen en tot volle groei en bloei komen, omdat we dan weer open, ontvankelijk, onschuldig en vol vertrouwen en verwondering zullen zijn en ons dan pas over kunnen geven aan het Leven.

We mogen de maskers en wikkels afdoen van alles wat ons bestaan verwringt en verduistert. Wij mogen onszelf letterlijk ontwikkelen en hoeven ons niet meer te verschuilen, voordat we bij de kwetsbare kern kunnen komen en de authentieke mens geboren kan worden. Een nieuwe mens met een stille, aandachtige, helder wakkere, onbegrensde geest.

Ook kan je in dit beeldje heel duidelijk de tweedeling in de mens zien. Een mens wordt vaak van binnen verscheurd door tegengestelde verlangens, dualistische strijdpunten, door dilemma’s waar hij of zij voor staat en ambivalente gevoelens. Wij hebben de neiging deze tegenstellingen te verdelen in goed en kwaad en daarmee dus een kant van onszelf te veroordelen. Of deze tegenstelling op een ander te projecteren, zodat er conflict, angst, weerstand, wanorde en bezorgdheid ontstaat. (Waar we ons meestal niet van bewust zijn!) Pas als je dit proces in jezelf gaat herkennen, kan je er naar kijken zònder er over te oordelen. Als je beseft, werkelijk met volle aandacht tot je dóór laat dringen dat je die twee kanten in je hebt en jezelf veréénzelvigt met dat gevoel, als je erin op gaat, ze er gewoon laat zijn….. overstijg je als het ware je menselijke grenzen en kun je je menselijke referentiekaders en dùs het oordeel loslaten. Dan ga je er als het ware dwars doorheen en kom je aan de andere kant uit. De diabolische kracht (die uit elkaar drijft) wordt gekeerd. En de verdeeldheid in jezelf wordt verenigd in harmonie. Pas dán stralen wij het licht en de liefde uit en komt de mens tevoorschijn die één is met de aarde, al wat leeft en het hele universum.

Jacqueline de Weerd