In ons leven luisteren we veel naar verhalen en liederen. Luisteren wij naar woorden en melodieën, kijken wij naar beelden die ons kunnen inspireren en bemoedigen. Woorden, beelden en melodieën die ons kunnen raken van binnen, waardoor we ons kunnen afvragen;

Waarom raakt mij dit? Wat doet dit met mij? Wat zegt dit over mij? Wat kan ik hier mee? Wat is belangrijk voor mij? Waar wil ik aandacht aan geven in mijn leven? Deze vragen stellen wij aan elkaar en aan onszelf, waardoor we weer richting krijgen en verder kunnen gaan op de weg door het leven. Vragenderwijs zoeken wij de weg door het leven die vaak vol obstakels is. We kennen de twijfels, angsten, pijn, woede, het verdriet, de eenzaamheid vaak maar al te goed. Hoe belangrijk is het dan om mensen onderweg te ontmoeten, om reisgenoten te hebben, die een gids voor ons kunnen zijn. Gidsen die kunnen troosten door er eenvoudig te zijn voor ons. Door ons verhaal met aandacht te beluisteren. Gidsen die ons laten verwoorden en benoemen wat ons bezighoudt. Mensen waarbij we onze gevoelens kunnen uiten, zonder dat wij daarom veroordeeld worden. Mensen waar we in onze totaliteit welkom zijn. Mensen waarbij je jezelf kunt zijn.Hoe ontzettend belangrijk is dat!

Je kunt zelfs wel zeggen dat het een eerste levensbehoefte is. Dat er mensen zijn in je leven die je bevestigen. Die je bij jouw naam noemen. Die zeggen; Je mag er zijn! Ongeacht je status, je uiterlijk, je bezittingen, je daden. Mensen die, hoe dan ook, zeggen of laten voelen; Het is goed dat je bestaat! Mensen die je koesteren, die je omarmen met onvoorwaardelijke liefde.

Zonder deze fundamentele bevestiging kunnen wij niet leven. Het is de grond onder onze voeten. Het is de toestemming om op weg te gaan en het leven zelfstandig te leven in vrijheid en onafhankelijkheid. Het is de voeding voor onderweg. Het is de draagkracht om het tijdens onze levensreis uit te houden. Het is een innerlijk weten dat je wordt geaccepteerd om wie je ten diepste bent; een kind van het Licht. Het is het oervertrouwen dat het goed komt. Het is de kern van ons bestaan.

Mensen leven niet op zichzelf. Wij zijn in liefde van elkaar afhankelijk.De kwaliteit van ons leven wordt voor een groot deel bepaald door de mate waarin wij ons gekend, bemind en gezien weten. Als je diep van binnen voelt dat je geliefd en aanvaard bent, kun je de wereld aan! Deze onvoorwaardelijke liefde hebben wij nodig. De erkenning dat wij mogen zijn, wie we zijn.

Juist met al onze tegenstrijdigheden, onze mogelijkheden en beperkingen.Juist ook de erkenning van de gebrokenheid en het lijden in de wereld, de erkenning van de menselijke maat, maakt dat je de wereld anders kunt ervaren. Deze erkenning en aanvaarding maakt ons heel. ‘Heel’ in de zin van ‘onverdeeld’. In de zin van de innerlijke strijd met jezelf opgeven. Helen wil dus zeggen dat de innerlijke breuken en scheuren worden benoemd.

Wij kunnen elkaar helpen onze wonden aan het licht te brengen. Onze pijn te verwoorden. Met het uitspreken hiervan verandert er iets wezenlijks in ons. Wij kunnen elkaar helpen ons te verzoenen met wat ons overkomt in het leven. Wij kunnen voor elkaar heelmeester zijn. Door de ander met al zijn pijn, worstelingen, vragen welkom te heten. Elkaars ziel te balsemen, te zalven met aandacht.

Volkomen erkenning van wie wij zijn, vinden wij in de Bron van onvoorwaardelijk liefde. In deze Bron staan wij, bewegen wij, leven wij. Deze Bron kunnen wij in onszelf vinden. Maar ook in de naaste kan deze bron oplichten. De Bron kan zich kenbaar maken aan ons in symbolen, in muziek, in de natuur, in film, in kunst, in dromen. Hoe goed is het, om elkaar toe te wensen dat we deze Bron van onvoorwaardelijke liefde telkens mogen ervaren. Om dit telkens opnieuw te verwoorden en uit te spreken in een zegening. Naar elkaar toe. Als mensen onder elkaar. Wij helpen elkaar in onze vreugde en in onze nood.

Moge het zo zijn dat wij ons bevestigd, gezalfd en gezegend weten in onszelf, bij elkaar en in de Bron van Zijn!   

Jacqueline de Weerd